* مدیرمسئول
مدت زیادی از آغاز انتشار دوره ی جدید ماهنامه ی حضور نمی گذرد که نشریه توانسته است به لطف خدا به یک نشریه ی جریان ساز در داخل و خارج دانشگاه تبدیل شود. تلاش خالصانه و دغدغه مند بچه های »حضور« باعث شده است تا نشریه مخاطبین زیادی در جامعه ی دانشگاهی کشور پیدا کند؛ که از دانشگاه سمنان تا دانشگاه سیستان و بلوچستان تا دانشگاه تهران و . . . راه زیادی نیست.
در غوغای پر هیاهویی که هنوز بسیاری از جریان های دانشجویی اسیر تب های سیاسی دهه ی پنجاه هستند، کوشیده ایم از مشکلات دیروز بگوییم و از نیازهای فردا. از آنچه که در گذشته غفلت کرده ایم و چوبش را خورده ایم و از آنچه که امروز باید کسب کنیم تا توشه ی راه دشواری باشد که در آینده در پیش رو داریم.
در این مدت دوستان زیادی از داخل و خارج دانشگاه، »حضور« را مورد لطف قرار داده اند و نظرات سازنده شان قطعا مسیر آینده را هموارتر خواهد ساخت. پس از حدود 2 ترم فعالیت منظم و منسجم، امروز نشریه ی حضور به تعریف جدیدی از نشریه ی دانشجویی دست یافته است. این تعریف -که به زودی در یک کتاب کوچک به جامعه ی دانشجویی عرضه می شود- مبتنی بر تفکیک محتوایی سرویس ها با رویکرد بازگویی اندیشه و فرهنگ اسلامی به زبان امروز است. امری که غفلت از آن -به خصوص در دهه ی گذشته- جامعه ی امروز ما را به دردهایی مبتلا کرده است که مداوای آن نیازمند مجاهدت های طولانی و سخت می باشد. و در این راه، به شدت نیازمند همکاری و همفکری دوستان خود هستیم.
دوستان »حضور« در طلب اهداف جهانی اسلام هستند و تبلور این اهداف را در تحقق آرمان های بلند انقلاب اسلامی یافته اند. پس تمام وجود خویش را وقف اولاً فهم و گسترش آرمان های نظام اسلامی و ثانیاً تلاش در تحقق این آرمان ها نموده اند. ما در فکر ایجاد حکومت بزرگ اسلامی هستیم و این شدنی است. حال اگر مقصدها یکی است، همراهی، قوت پیمودن مسیر را می افزاید.
»حضور« برای شماست و چشم به راه قلم های شما.
در راه رسیدن به تو گیرم که بمیرم
اصلا به تو افتاد مسیرم که بمیرم
یک قطره ی آبم که در اندیشه ی دریا
افتادم و باید بپذیرم که بمیرم... (1)
درنگی کوتاه بر تبدیل فصل ها و ماه ها و روزها و ساعت ها و دقیقه ها و ثانیه ها کافی است تا دریابیم که با چه سرعتی به سوی »مرگ« می شتابیم. و تو آیا می دانی که »مرگ« با »مرگ« تفاوت دارد؟!
بسیار شنیده ای که برای بعضی ها مرگ، نقطه ی پایان است. و جز این هم نباید توقع داشت، اگر منتهای افق ادراک را همین چند سانتی متر خاک تعریف کرده باشند. که مرگ در این صورت، مردن و مسدود شدن تمامی مجاری ادراک آدمی است.
اما برای آنان که هر ثانیه شان پرمعرفت تر از ثانیه ی قبلی است، مرگ البته متفاوت است. برای اینان مرگ، انتقالی است از مختصاتی محدود به مختصاتی فراتر. چرا که در هر ثانیه، از عالم معرفتیِ محدود به عالم معرفتیِ گسترده تر منتقل می شوند. و این معرفت، نه در چارچوب ادراکات طبیعت حیوانی، که در افق ساحت توحیدی آفرینش است. برای اینان هر ثانیه مرگ است. و عجیب هم نیست اگر اشتیاق شورآفرینی به مرگ دارند. اینان منتظر نمی نشینند تا مرگ فرارسد، بلکه مرگ را درمی یابند. و این است معنای »موتوا قبل أن تموتوا (بمیرید پیش از آنکه بمیرانندتان)«...
شکل زندگی هر فرد و جامعه را اما نوع نگرش او به مرگ مشخص می کند. پس فکر به مرگ، عین زندگی است. و بی راه نیست اگر در سرآغاز نوشدن زندگی طبیعت به یاد مرگ بیفتیم و به یاد آن تجدید حیات دوباره.
»با بهاران روزی نو می‌رسد و ما همچنان چشم به راهِ روزگاری نو.
اکنون که جهان و جهانیان مرده‌اند، آیا وقت آن نرسیده است که مسیحای موعود سر رسد ”و یحی الارض بعد موتها“...«(2)
پی نوشت ها:
1. فاضل نظری
2. شهید سید مرتضی آوینی
مدت زیادی از آغاز انتشار دوره ی جدید ماهنامه ی حضور نمی گذرد که نشریه توانسته است به لطف خدا به یک نشریه ی جریان ساز در داخل و خارج دانشگاه تبدیل شود. تلاش خالصانه و دغدغه مند بچه های »حضور« باعث شده است تا نشریه مخاطبین زیادی در جامعه ی دانشگاهی کشور پیدا کند؛ که از دانشگاه سمنان تا دانشگاه سیستان و بلوچستان تا دانشگاه تهران و . . . راه زیادی نیست.
در غوغای پر هیاهویی که هنوز بسیاری از جریان های دانشجویی اسیر تب های سیاسی دهه ی پنجاه هستند، کوشیده ایم از مشکلات دیروز بگوییم و از نیازهای فردا. از آنچه که در گذشته غفلت کرده ایم و چوبش را خورده ایم و از آنچه که امروز باید کسب کنیم تا توشه ی راه دشواری باشد که در آینده در پیش رو داریم.
در این مدت دوستان زیادی از داخل و خارج دانشگاه، »حضور« را مورد لطف قرار داده اند و نظرات سازنده شان قطعا مسیر آینده را هموارتر خواهد ساخت. پس از حدود 2 ترم فعالیت منظم و منسجم، امروز نشریه ی حضور به تعریف جدیدی از نشریه ی دانشجویی دست یافته است. این تعریف -که به زودی در یک کتاب کوچک به جامعه ی دانشجویی عرضه می شود- مبتنی بر تفکیک محتوایی سرویس ها با رویکرد بازگویی اندیشه و فرهنگ اسلامی به زبان امروز است. امری که غفلت از آن -به خصوص در دهه ی گذشته- جامعه ی امروز ما را به دردهایی مبتلا کرده است که مداوای آن نیازمند مجاهدت های طولانی و سخت می باشد. و در این راه، به شدت نیازمند همکاری و همفکری دوستان خود هستیم.
دوستان »حضور« در طلب اهداف جهانی اسلام هستند و تبلور این اهداف را در تحقق آرمان های بلند انقلاب اسلامی یافته اند. پس تمام وجود خویش را وقف اولاً فهم و گسترش آرمان های نظام اسلامی و ثانیاً تلاش در تحقق این آرمان ها نموده اند. ما در فکر ایجاد حکومت بزرگ اسلامی هستیم و این شدنی است. حال اگر مقصدها یکی است، همراهی، قوت پیمودن مسیر را می افزاید.
»حضور« برای شماست و چشم به راه قلم های شما.
در راه رسیدن به تو گیرم که بمیرم
اصلا به تو افتاد مسیرم که بمیرم
یک قطره ی آبم که در اندیشه ی دریا
افتادم و باید بپذیرم که بمیرم... (1)
درنگی کوتاه بر تبدیل فصل ها و ماه ها و روزها و ساعت ها و دقیقه ها و ثانیه ها کافی است تا دریابیم که با چه سرعتی به سوی »مرگ« می شتابیم. و تو آیا می دانی که »مرگ« با »مرگ« تفاوت دارد؟!
بسیار شنیده ای که برای بعضی ها مرگ، نقطه ی پایان است. و جز این هم نباید توقع داشت، اگر منتهای افق ادراک را همین چند سانتی متر خاک تعریف کرده باشند. که مرگ در این صورت، مردن و مسدود شدن تمامی مجاری ادراک آدمی است.
اما برای آنان که هر ثانیه شان پرمعرفت تر از ثانیه ی قبلی است، مرگ البته متفاوت است. برای اینان مرگ، انتقالی است از مختصاتی محدود به مختصاتی فراتر. چرا که در هر ثانیه، از عالم معرفتیِ محدود به عالم معرفتیِ گسترده تر منتقل می شوند. و این معرفت، نه در چارچوب ادراکات طبیعت حیوانی، که در افق ساحت توحیدی آفرینش است. برای اینان هر ثانیه مرگ است. و عجیب هم نیست اگر اشتیاق شورآفرینی به مرگ دارند. اینان منتظر نمی نشینند تا مرگ فرارسد، بلکه مرگ را درمی یابند. و این است معنای »موتوا قبل أن تموتوا (بمیرید پیش از آنکه بمیرانندتان)«...
شکل زندگی هر فرد و جامعه را اما نوع نگرش او به مرگ مشخص می کند. پس فکر به مرگ، عین زندگی است. و بی راه نیست اگر در سرآغاز نوشدن زندگی طبیعت به یاد مرگ بیفتیم و به یاد آن تجدید حیات دوباره.
»با بهاران روزی نو می‌رسد و ما همچنان چشم به راهِ روزگاری نو.
اکنون که جهان و جهانیان مرده‌اند، آیا وقت آن نرسیده است که مسیحای موعود سر رسد ”و یحی الارض بعد موتها“...«(2)
پی نوشت ها:
1. فاضل نظری
2. شهید سید مرتضی آوینی
نویسنده :« سردبیر » ساعت 6:13 عصر روز چهارشنبه 87 اردیبهشت 11